AZ
RU
ŞƏHİDLƏR ÖLMÜR
Kənddə hamı Rövşəni ali savadlı,amma ali insanlığı olmayan biri kimi tanıyırdı. Bəddanışmaq, ona-bunalatayırsözdeməkdənçəkinənadamda deyildi. Düşünmədən,fikirləşmədən qarısındakına elə söz deyirdi ki,adamın matı- qutuquruyurdu. Kənddəölənə“Allahrəhmət”,toyeləyənə“mübarəkolsun” demirdi. Bəd oğlu bəd idi. Ona görə də kimsə onu həyətinə,evinə buraxmırdı. Kəndəyaşayanlarınhamsıqaçqınidi. QərbiAzərbaycandanata-baba torpaqlarından vətənsizlər havadarlarının köməkliyi ilə qovmuşdular. 44 günlük vətən müharibəsində bu kənddən onlarla qazi və şəhid var idi. Burda qazilərə və şəhidlərə böyük diqqət və qayğı göstərilirdi. İxtisasca heykəltaraş olan Nəriman kəndin mərkəzində şəhidlərə layiq bir abidə də ucaltmışdı. Abidəni başlayanda gündüzünügecəsinə,gecəsinigündüzünəqatmışdı. Zəfərgünümüzünbirinciil dönümünə abidəni hazır eləmişdi.Bu başqa cür də ola bilməzdi. Bu tarixi qələbənin əldə olunmasında Nərimanın ekiz balaları da canlarını vətən yolunda qurban verib şəhid olmuşdular.İnsanlığı olmayan Rövşən hər Nərimanı görəndə soruşurdu:Sən hələ ölməmisən? Nəriman acıqla soruşardı: Axı mən niyə ölməliyəm ki? -Çünki sən iki oğul itirmisən. Gərək ürəyin daşdan,dəmirdən ola ki,bu ağır itkiyə dözəsən, deyə Rövşən cavab vermişdi.
Ali insan olmayan Rövşənin tikanlı atmacaları ilk vaxtlar Nərimanı taman ruhdan salmışdı,bədbinləşdirmişdi.Üç kərə intihara cəht etmişdi.Amma hər üç halda da intiharı baş tutmamışdı. Demək Tanrı onun ölümünü istəmirdi. Amma Nəriman ölümə doğru gedirdi.Bu günki kimi yadındadır. Maşını gur gələn dağ çayının üstündəki körpüdən sürətlə çaya sürmüşdü,qəfildən körpünün qırağında mühərriksönmüşdü,birdəfədəyüksəkgərginliklielektirikxəttindən sallaşmışdı,amma naqillər qırılıb yerə düşmüşdü,xoşbəxtlikdən həmin vaxt xəttdə cərayan da olmamışdı.Axırıncı dəfə isə novruz bayramında gür yanan tonqalın üstünəatılmışdı.Tonqalınətrafındakılaronuçətinlikləalovuniçindən çıxarmışdılar.Bu intihar cəhdi də uğursuz olmuşdu.Göyə qalxan alov heç bir tükünü də yandırmamışdı.
Tanrının ona ölüm haqqını vermədiyini anlayan Nəriman intihar etməkdən əl çəkib,fəalhəyata qayıtdı. Dediyimkimikəndinmərkəzindəşəhidlərəabidə ucaltdı,bulaqyaratdı,tez-tezqazilərləməktəblilərin,kəndzəhmətkeşlərinin görüşlərini təşkil elədi, Gələcəyə nikbin gözlə baxdı.
GünlərinbirgünüNərimankəndinkənarındaalisavadlı,ammaaliinsanlığı olmayanRövşənlə rastlaşdı.Salamsız-kəlamsızonayaxınlaşanRövşən: Nəriman, sən hələ yaşayırsan?
-Mənyaşamalıyamki,oğullarımıdayaşadam.MənimövladlarımVətən,el-oba yolunda,mənim, sənin,onun yolunda şəhid olublar.Şəhidlər heç vaxt ölmürlər, onlar Tanrının ən sevimli bəndələri olublar. Rövşən, unutma ki,mən şəhid atası kimi öləcəm, sənsə, it kimi gəbərəcəksən. Heç qəbrin üstündə (əgər torpaq səni torpaq qəbul edəcəksə) ağlayanın da olmayacaq.
Məhərrəm Şəmkirli
77.jpg)
