Baharsız ömrümə çən verdin mənə
Baharsız ömrümə çən verdin mənə
İnsanam söyləyib qəlbimə girdin,
Sözümüz, dərdimiz bir olar dedik,
Gözünün yaşını öz yaşım bildim,
Qəlbində o daşı, öz daşım bildim.
Yamanca yanıldıb dərs verdin mənə,
Ayıldım;-sanki mən, yuxudaymışam.
Dost ola bilməyən, insan olarmı?...
Allahım, həyatı tərs verdin mənə.
Ömürdən çox gedib azı qalıbdır,
Naxələf insanlıq çox sıxır məni.
Gözümdə dostluğun nazı qalıbdır,
Qəhərdi boğazım, çox tıxır məni.
Düşünb özümə sual edirəm,
Əcabə, nə etdim mən adamlara?
Bəs nədən önümə insan çıxmayır?
Mən isə dost oldum yad adamlara.
Bəxrimə düşəli qismət budurmu?
Allahım, bu qəlbi sən verdin mənə.
İnsanlıq adına ismət budurmu?
Baharsız ömürlə çən verdin mənə.
Təranə Şəms
